Jedno trzeba przyznać, takich emocji klubowa polska piłka nie przeżywała od siedmiu lat, gdy miło się patrzyło na Wisełkę. Późniejsze kompromitacje Amiki i słabiutka gra Wisły to już inna piosnka (śpiewana cieniutkim głosem). Na Lecha patrzyło się przyjemnie, bo grał w piłkę. A jest to sztuka, którą w naszym kraju nie wszystkie zespoły opanowały.
Jestem, jakby ktoś nie wiedział, z Lublina. To takie miasto, liczące bodajże 400 tysięcy duszyczek, w którym nigdy nie było pucharów. Ba, nigdy nie było mistrza Polski. Ba, ostatni raz Motor grał w ekstraklasie jakoś dwie dekady temu, a teraz bije się o utrzymanie w drugiej lidze. O Lubliniance nie wspominam.
Lubelskie pochodzenie pozwala mi mieć dystans do reszty krajowej klubowej piłki. I, na przykład, sformułować takie zdanie, za które na Reymonta mógłbym mieć kłopoty:
"Lech grał przynajmniej tak dobrze, jak Wisła w legendarnym sezonie, gdy biła Parmę i Schalke."
Na czym opieram swój osąd:
- To była gra do przodu w każdym niemal meczu (może poza tym z CSKA).
- Pomijając frajerskie straty goli, to zawsze była gra do końca (nie na darmo Franz Smuda swoje w Niemczech przepracował).
- Piłka sprzed siedmiu lat a piłka dziś to dwa różne światy (pora obejrzeć Slumdoga i uwierzyć w siebie).
- Do wygrania brakowało, jak Wiśle, cwaniactwa (nauczyciel: Udinese).
Co (teoretycznie) kłóci się z tą teorią?
- Lech nie nauczył się wygrywać, gdy miał rywala w pierwszej połowie na widelcu. Nawet dziś odpadłby przez remis. Marnym pocieszeniem jest to, że instynktu zabójcy nie ma żaden polski zespół (nauczyciel: Bayern Monachium).
- Lech ma indywidualnie słabszych piłkarzy, którzy trafili na nieco słabsze (poza CSKA) zespoły niż Wisła, ale i tak nie położyli się na boisku przed znanymi firmami. Dla porównania Wiśle z Feyenoordem i Nancy wcale tak milutko nie poszło (nauczyciel dla Wisły, jak dopaść słabiutkiego rywala, np. takiego jak Tottenham: Lech).
Jak dla mnie Lech musi się nauczyć jednej z dwóch rzeczy (wystarczy jedna):
- Strzelać gola, mając pół sytuacji, a nie sześć (nauczyciel: Udinese lub Bayern Monachium, ew. zakup Inzaghiego).
- Nie tracić goli z pupy częściej niż raz na sześć spotkań (nauczyciel: nie w tej galaktyce, chyba że Manchester United zmieni ligę).
No tak, i jest jeszcze
Marcin Kikut. Pamiętam człowieka, bo kiedyś strzelił chyba dla Amiki gola w tym żenującym sezonie, gdy dostała cięgi od wszystkich w Pucharze UEFA. Po tym meczu będę go pamiętał, jako człowieka, który
"lived up to his name". Bo jakie inne nazwisko pasowałoby lepiej do człowieka, który najpierw przepuścił pod nogą piłkę, gdy już miał ją w polu karnym rywala (pół Lecha czekało na jego podanie przed pustą bramką), a potem – bilokacja? – znalazł się na swojej połowie, by oddać tę samą piłkę napastnikowi repry Włoch, Di Natale. Ten, choć gra ostatnio żenująco, nie byłby Włochem, gdyby spudłował w sytuacji sam na sam z Ivanem Kowalewskim (szkoda, że umiejętności nie te).
Nie lubię pastwić się nad jednostkami i szukać kikutów ofiarnych... Ale zrobię wyjątek: EKSTRADYCJA DO MOZAMBIKU!!!
Tak czy siak, dzięki dla Lecha za emocje i okazję do pokibicowania polskiemu zespołowi. A nade wszystko za to, że oglądało się go z prawdziwą przyjemnością, a nie z udręką. Nawet na śniegu.
Ogólnie jednak jest nieco smutno i bidnie. Znowu podniecamy się tym, że nasz zespół
prawie awansował do czołowej szesnastki w pucharze
"przegranych i zbyt biednych, by grać w Lidze Mistrzów". Cóż, na razie musi nas zadowolić puchar, w którym faworyt zmienia się co roku i zazwyczaj pochodzi z Rosji.
Ps. Dzięki dla Krakonmana za wspólne kibicowanie. I kondolencje z powodu wypizzarowania Milanu przez Werder.
PPS. Amnezjuszu, piłka po Twojej stronie.
